B-Team, Convivencia, Dereitos Humanos, Interculturalidade, Migración, Novas, Voluntariado

Encontro de Voluntariado de Nadal

Vigo, 18 de decembro de 2019

Hoxe, día internacional das migracións, a Asociación Diversidades Acolle reuniuse arredor do voluntariado que fai posible cada día os proxectos que levamos a cabo, especialmente o voluntariado do proxecto de Competencias Clave de Persoas Adultas e o de Integración do Alumnado Ingrante, que chamamos B-Team.

O momento máis entrañable da festa foi o encontro entre Maricarmen, a profesora de Español, con Miguel, voluntario de B-Team, que foran no seu día profesora e alumno e coinciden hoxe en diferentes proxectos da nosa asociación. Este encontro interxeneracional amosa que a solidariedade forma unha cadea de unión entre as persoas que transcende a condición de cada quen.

Grazas a todas e todos por esta lección de vida!

Bros, Dereitos Humanos, Educación, Novas

Visita a San Rafael

No Día dos Dereitos Humanos

Vigo, 11 decembro 2019

Onte, 10 de decembro, Día Internacional dos Dereitos Humanos, o noso grupo de Bros visitou o Fogar San Rafael.

Poidemos coñecer de primeira man esta interesantísima experiencia de inclusión social pensada nas persoas con discapacidade intelectual e realizada con paixón e profesionalidade.

Agradecemos á súa directora, Mercedes, e á traballadora social Patricia Torrado a oportunidade que nos deron e pola súa hospitalidade. E queremos facelo coas palabras é a sensibilidade das mozas e mozos que fan Bros cada día:

O martes 10 estivemos de visita no Centro San Rafael de Vigo. Estamos moi agradecidos a Mercedes, directora, e Patricia, traballadora social, pola excelente presentación que nos fixeron das distintas áreas do centro e, sobre todo, a todas as persoas integrantes que nos recibiron cos brazos abertos e grandes sorrisos.
O grupo Bros de Diversidades aprendeu a aprender que a inclusión e a diversidade están en cada un de nós, e con eles construímos o día a día dunha vida. Unha imaxe vale máis que mil palabras, e quedámonos co agarimo recibido, a alegría que nos contaxiaron, a motivación e a capacidade de superación que nos demostraron; no noso corazón temos claro que queremos volver e que queremos que todos os cidadáns de Vigo descubran a maxia que existe en todo o persoal e usuarios de San Rafael.

Dereitos Humanos, Migración, Novas

PROPOSTAS EN MATERIA MIGRATORIA E ASILO

DOCUMENTO PROPOSTAS

Rede Acolle é unha Federación formada por 20 organizacións da sociedade civil de diferentes territorios do Estado español que desde 1991 traballamos na defensa e promoción dos dereitos das persoas migrantes e refuxiadas, e contribuímos á inclusión e participación das persoas, promovendo a igualdade de oportunidades e a integración socio laboral.

A nosa entidade ten unha longa traxectoria de traballo en intervención e acompañamento social. Actualmente, a Rede está enfocada no traballo coas persoas migrantes e refuxiadas, dando unha importancia especial á sociedade de acollida, e a un enfoque de traballo a favor dunha migración digna, protexida, segura e regular.

Este traballo directo coas persoas migrantes e refuxiadas fainos ser moi conscientes das múltiples dificultades ás que se teñen que enfrontar ao longo de todo o proceso migratorio. Isto fainos á súa vez, apelar propostas desde a propia realidade das persoas migrantes e refuxiadas para superar dificultades e lograr o pleno exercicio dos seus dereitos.

Por iso, queremos facer chegar as nosas propostas en materia migratoria e asilo, tema central tanto na política interior como exterior do Estado español.

As nosas propostas teñen como alicerce fundamental os tratados e convencións do dereito Internacional dos Dereitos Humanos, que son de obrigado cumprimento para os Estados, e que están por encima de calquera ideoloxía política.

Desta forma, consideramos imprescindibles, que todas políticas migratorias partan da premisa irrenunciable de que todas as persoas migrantes deben ser recoñecidas e tratadas con respecto e dignidade como titulares de dereitos en condicións de igualdade independentemente do seu status migratorio. Así, os Estados teñen a obrigación de respectar, protexer e garantir a estas persoas en todas as etapas do proceso migratorio.

Para cumprir con isto, e aproveitar ao máximo a oportunidade que nos brindan as migracións, as nosas propostas recollen e aterran á realidade no Estado español as obrigacións e compromisos internacionais dos Tratados Internacionais de Dereitos Humanos, os Pactos Mundiais de Migración e de Refuxio, así como a Axenda 2035 proposta polo Relator Especial de Nacións Unidas para os dereitos das persoas migrantes para a implementación dos devanditos Pactos no marco dos Tratados Internacionais de dereitos humanos.

Neste documento recollemos as nosas propostas sobre:

  • Política migratoria e de gobernanza das fronteiras.
  • Sistema de protección internacional e acollida.
  • Diversidade cultural, igualdade de trato e non discriminación.
  • Dereitos económicos, sociais e culturais.
  • Menores estranxeiros non acompañados.

1. POLÍTICA MIGRATORIA E DE GOBERNANZA DAS FRONTEIRAS

As actuais políticas centradas en previr as chegadas e externalizar o control migratorio a países fóra das fronteiras da UE, unidas á imposibilidade de chegar a través de rutas seguras ou de visados humanitarios condénalles a realizar unha viaxe perigosísimo que está a custar a vida a miles de persoas, e asistimos cada vez con máis frecuencia como o peche de rutas implica o abrir outras máis perigosas que as anteriores.

Como sinala o Relator especial de Nacións Unidas para os dereitos das persoas migrantes “a migración en si mesma é parte natural da existencia humana; non é un delito nin un problema e ten posibilidades de ser unha solución. En consecuencia, a gobernanza da migración non é unha cuestión de pechar fronteiras e evitar a entrada das persoas, se non de regular a mobilidade abrindo canles de migración accesibles, regulares, seguros, alcanzables e promovendo e celebrando a diversidade”.

“A imposición de limitacións á mobilidade é parte do problema, non da solución. A única solución é adoptar políticas migratorias ben xestionadas que faciliten a mobilidade das persoas migrantes e proporcionen aos Estados os controis de fronteiras que necesitan”.

Propostas:

Un cambio no enfoque e a orientación da política en materia de inmigración e para que se cren vías seguras adoptando medidas como:

  • Aumentar considerablemente os visados humanitarios e de reasentamento que permitan chegar ás persoas refuxiadas de forma segura.
  • Chegar a acordos bilaterais e multilaterais de facilitación e liberalización dos visados, para, por exemplo, visitas, traballo, procura de emprego, reagrupación familiar, reasentamento de refuxiados, actividades humanitarias, estudos, pasantías, xubilación e outros propósitos.
  • Facilitar a mobilidade por motivos laborais en todos os niveis de cualificación aumentando os visados e permisos de traballo outorgados. Prever mecanismos de migración circular que se adapten ao contexto nacional.
  • Asegurar o acceso ao procedemento de asilo a todas as persoas que accedan a territorio nacional con independencia do país da súa nacionalidade. Non deben existir listas de “países de orixe seguros” en aplicación do dereito de asilo xa que facilitan a devolución de solicitantes de asilo a aqueles países que se atopen nestas listas e polos que transitasen antes a súa chegada á Unión Europea, con independencia da súa situación individual.

Adoptar todas as medidas necesarias para garantir o cumprimento do principio de non devolución por parte do Estado español, especificamente:

  • Retirar o recurso presentado contra a Sentenza do TEDH onde era condenado polas denominadas “expulsións en quente”, reafirmando esta Sentenza e modificando a lexislación española para abolir esta práctica.
  • Modificar ou deixar sen efecto o acordo con Marrocos que permite a devolución de persoas a este país en condicións que non respectan o Principio de non devolución.
  • Deixar sen efecto da disposición final primeira do réxime especial de Ceuta e Melilla que permite realizar devolucións sumarias nestes territorios e a disposición adicional décima da Lei Orgánica 4/2000 de 11 xaneiro, sobre dereitos e liberdades dos estranxeiros en España e a súa integración social e posibilitar que todas aquelas persoas que chegan a territorio español teñan dereito a un procedemento administrativo con todas as garantías antes de procederse á súa expulsión ou a súa devolución.
  • Definir unha política e un protocolo de actuación claro ante as embarcacións que se atopan en perigo en alta mar, fortalecendo o multilateralismo e acorde co Dereito Internacional dos Dereitos Humanos segundo o cal unha embarcación se atopa en alta mar, fóra da xurisdición dos estados ribeiregos, os estados teñen a obrigación de “prestar auxilio a calquera persoa que se ache en perigo, independentemente da nacionalidade ou status desas persoas ou as circunstancias en que foron atopadas“.
  • Poñer fin aos acordos de externalización do control migratorio fóra das fronteiras como é o caso do acordo do estado español con Marrocos e apostar por políticas que permitan o acollemento destas persoas nos países europeos.
  • Acabar coa práctica da detención e internamento en CIES e a aplicar medidas cautelares que non impliquen restricións do dereito á liberdade, dereito fundamental consagrado na constitución española. O Comité para a Eliminación da Discriminación Racial e diferentes órganos dos Tratados, lembraron ao estado español que, aínda que os CIEs non forman parte do sistema penal español, o ingreso nos mesmos supón unha privación efectiva de liberdade. Os CIEs deben ser pechados, lonxe de facilitar a xestión ordenada das migracións criminalizan á persoa migrante que unicamente comete unha falta administrativa.

2. SISTEMA DE PROTECCIÓN INTERNACIONAL E ACOLLIDA

O Defensor do Pobo, no seu informe 2018, sinala entre as súas principais preocupacións “as máis de 78.000 solicitudes de protección internacional que se atopaban pendentes de resolver na Oficina de Asilo e Refuxio da Dirección Xeral de Política Interior, que depende da Subsecretaría do Ministerio do Interior” e “a xestión da acollida dos solicitantes de protección internacional, competencia da Secretaría de Estado de Migracións, dependente do Ministerio de Traballo, Migracións e Seguridade Social”.

Unha das principais causas das graves deficiencias do sistema de protección internacional e acollida en todas as súas fases, é a falta do Regulamento de desenvolvemento da lei 12/2009 que dea cumprimento á obrigación do estado español de transpoñer a Directiva 2013/32/UE do Parlamento Europeo e do Consello, de 26 de xuño de 2013, sobre procedementos comúns para a concesión ou a retirada da protección internacional, así como a Directiva 2013/33/UE da mesma data pola que se aproban normas para a acollida dos solicitantes de protección internacional, as cales tiñan que estar transpostas antes de xullo de 2015.

A inexistencia do desenvolvemento regulamentario xera unha grave situación de inseguridade xurídica ás persoas solicitantes de asilo xa que dá lugar á arbitrariedade e dispersión de criterios e procedementos tanto no acceso á solicitude de asilo como na formalización do procedemento, a instrución do mesmo e mesmo na fase de acollida.

Ademais, o sistema de acollida e integración para as persoas solicitantes é un sistema burocratizado, inflexible e obsoleto que non cumpre cos estándares internacionais de dereitos humanos e non protexe nin garante os dereitos destas persoas.

Propostas:

Ditar o regulamento de desenvolvemento da lei 12/2009 de asilo que garanta os dereitos adquiridos pola normativa comunitaria.

Incrementar o número de persoal funcionario dedicado á área de protección internacional e ampliar a súa formación para que conte cos coñecementos e capacidades necesarias para realizar as súas funcións específicas e poder dar unha resposta adecuada e nun período de tempo non superior a seis meses ás solicitudes presentadas en territorio español. É primordial acabar co atasco das solicitudes de asilo.

Establecer un procedemento de determinación do estatuto de refuxiado áxil, eficaz e eficiente, que asegure o principio de igualdade e non discriminación e a protección e garantías dos dereitos de todas as persoas que solicitan protección internacional, especificamente:

  • Permitir a cita telefónica e informar ao solicitante do seu dereito a pedir letrado de oficio e intérprete ao outorgar a cita a fin de que este pronúnciese sobre estes dereitos.
  • Informar da posibilidade de recoller o xustificante da súa petición de cita na propia Comisaría, coa finalidade de que poida acreditar a súa condición ante potenciais detencións e expulsións, se está en situación irregular en España.
  • Asegurar desde o primeiro momento a información sobre os seus dereitos e a asistencia letrada e intérprete de calidade. Garantir espazos para que a entrevista realícese en áreas que permitan respectar o principio de confidencialidade.

Modificar o modelo do sistema de acollida para respectar, protexer e garantir os dereitos das persoas solicitantes de asilo, especificamente: ou Os poderes públicos deben asumir as súas obrigacións de facer efectivos os dereitos das persoas solicitantes de protección internacional e delegar nas organizacións non gobernamentais só aqueles aspectos para os que as organizacións están especializadas como é o apoio psicosocial, o acompañamento, o traballo comunitario ou a orientación xurídica. Con todo, a administración debe, entre outras cousas, garantir o dereito a unha vivenda digna e facilitar a homologación de títulos que posibilite a inserción laboral tendo en conta as súas cualificaciones.

Modificar o Manual de xestión para flexibilizar o sistema de acollida permitindo unha maior fluidez entre fases, en función das necesidades individuais e familiares das persoas acollidas, así como maior mobilidade entre provincias en función das oportunidades laborais.

3. DIVERSIDADE CULTURAL, IGUALDADE DE TRATO E NON DISCRIMINACIÓN.

No Estado español carecemos dunha lei integral que contemple todas as formas de discriminación, e tan só contamos con normativa específica no caso da discriminación por motivo étnico e en materia de prohibición de discriminación no ámbito do emprego. Igualmente, aínda que contamos cunha Estratexia Integral contra o racismo, a discriminación racial, a xenofobia e outras formas conexas de intolerancia e un Consello para a eliminación da discriminación racial, ambos os instrumentos son pouco eficaces e faise necesario un novo impulso na construción de convivencia e cohesión social.

Preocúpannos especialmente as detencións por perfil racial, as múltiples discriminacións que sofren as persoas migrantes no seu día a día e a falta dun discurso público positivo que impacte de maneira determinante na percepción, recepción e interacción social e contribúa á construción dunha sociedade intercultural. Faise necesario construír un discurso público positivo baseado na realidade dos fluxos migratorios, con datos reais, destacando a contribución positiva das migracións á sociedade de acollida, favorecendo así unha visión afastada do alarmismo, a criminalización, a estigmatización, así como pór en perigo a cohesión social.

Tamén pomos o foco na necesidade de incorporar a diversidade cultural nos procesos de protección internacional xa que inflúe especialmente naquelas persoas que fuxiron dos seus países debido á súa orientación afectivo-sexual ou á súa identidade de xénero e que cando chegan ao Estado español enfróntanse novamente a situacións de discriminación, abusos e violencia.

Propostas:

  • Aprobar unha lei integral en materia de discriminación que permita contemplar todas as formas de discriminación e que garanta unha mellor defensa e a loita contra a discriminación.
  • Reformar o actual Consello para a eliminación da discriminación racial a fin de que pase a ser un órgano independente, con competencias propias e dotadas dun orzamento que lle permita desenvolver as súas competencias.
  • Garantir o desenvolvemento dun plan de formación específico en materia de igualdade de trato, non discriminación, diversidade cultural e enfoque de defensa dos dereitos humanos, para todas as persoas traballadoras nas administracións públicas de todos os ámbitos estatais, autonómicos e locais.
  • Ofrecer unha atención e asistencia integral ás vítimas de Discriminación e que se garanta que unha persoa en situación de irregularidade administrativa poida ser atendida polos servizos de forzas e seguridade do Estado sen medo a poder serlle iniciado un expediente de expulsión.
  • Verbo dos delitos de odio, mellorar a estatística que nos permita ter unha imaxe fiel da dimensión do fenómeno.
  • Humanizar o discurso público actual sobre as migracións, con rostro humano, posto que se fala dunha realidade conformada por persoas. Promover un discurso público con base empírica utilizando datos reais, contextualizados e non terxiversados sobre a realidade migratoria internacional e de todas as etapas da migración para transformar as percepcións da migración. A contextualización dos procesos contribúe a un discurso afastado do alarmismo, a estigmatización e a criminalización.
  • Adoptar as medidas necesarias para garantir a igualdade social das persoas migrantes e refuxiadas LGTBI na sociedade, por exemplo, desenvolvendo directrices e actividades de formación e sensibilización para traballadores/as dos centros e residentes sobre sobre en relación ás persoas LGTBI; apoiando o desenvolvemento de asociacións con organizacións e redes LGBTI nacionais e internacionais e coas persoas LGBTI das comunidades de refuxiados e de acollida; garantindo a igualdade de trato e non discriminación en todo o procedemento de protección internacional.

4. DEREITOS ECONÓMICOS, SOCIAIS E CULTURAIS

O Comité de dereitos económicos, sociais e culturais de Nacións Unidas, nos seus sexto informes ao Estado español mostra a súa preocupación polas dificultades ás que se enfrontan as persoas migrantes, solicitantes de asilo e refuxiados en canto ao goce destes dereitos e insta o Estado español a que “adopte medidas concretas para favorecer a integración social das persoas migrantes, solicitantes de asilo e refuxiados, a fin de asegurar o goce efectivo dos seus dereitos económicos, sociais e culturais, en particular o acceso ao emprego, a educación, a vivenda e a saúde”.

As persoas migrantes sofren discriminacións que obstaculizan o acceso aos dereitos económicos, sociais e culturais, de forma que, aínda que as persoas migrantes sofren os mesmos problemas que o resto da poboación, ademais ten un agravante nas dificultades pola discriminación existente.

DEREITO Á SAÚDE

A aprobación do Real Decreto-Lei 7/2018 (RDL) foi un paso importante pero insuficiente cara ao cumprimento da recomendación do Comité, pero segue tendo importantes gretas que manteñen a exclusión dun gran número de persoas, en especial ás persoas migrantes en situación irregular. Ademais, non se adoptou un Regulamento do RDL 7/2018 que clarifique o contido de leste e garanta o dereito á atención sanitaria, de forma que en cada Comunidade Autónoma está a aplicarse de forma diferente e, na práctica, mantéñense as situacións de exclusión previas á aprobación do Real Decreto.

Propostas:

Eliminar as barreiras á exclusión, especificamente:

  • Flexibilizar os medios de proba dos requisitos administrativos para que estes non constitúan barreiras insalvables. Particularmente, non supeditar a proba de que a persoa vive efectivamente en España exclusivamente ao empadroamento aceptando ou calquera medio de proba admitido en dereito como poden ser certificados de escolarización de menores ao seu cargo, recibos, documentos emitidos por organizacións sociais, etc.
  • Recoñecer o dereito á atención sanitaria con cargo a fondos públicos ás persoas maiores (pais, nais, avós e avoas) que chegaron a España froito dun proceso legal de reagrupación familiar.
  • Garantir en todo caso a atención con cargo a fondos públicos a mulleres embarazadas, menores de idade, solicitantes de asilo, vítimas de trata así como a atención en urxencias, sen esixir proba dun tempo mínimo de estancia no país.
  • Derrogar os copagos do RDL 16/2012.

Asegurar o gasto público necesario para garantir un financiamento suficiente e finalista que reduza ao máximo as desigualdades.

Parar as privatizacións e recuperar o privatizado para garantir a dispoñibilidade, accesibilidade, asequibilidad, aceptabilidade e calidade dos servizos e atención de saúde.

DEREITO Á VIVENDA

O acceso a unha vivenda é un factor crave para reducir a exclusión social. Na actualidade a evolución do mercado da vivenda e a escaseza de vivendas de aluguer disparou enormemente os prezos chegándose a pedir contías desorbitadas ás que moitas familias non poden facer fronte. Ademais, existe unha falta de vivenda social e unhas medidas no ámbito público que son insuficientes e non se achegan ás necesidades das persoas, con requisitos de acceso a bolsas de aluguer públicas e aluguer social, idénticos aos do mercado libre.

As persoas migrantes sofren os mesmos problemas que o resto da poboación co agravante das dificultades para obter os avais para o aluguer e a discriminación no acceso tanto por parte dos propietarios como por parte das axencias inmobiliarias.

Propostas:

  • Abordar un Plan Estratéxico que faga fronte á carencia crónica da vivenda social en España.
  • Implantar medidas para mellorar a asequibilidade e accesibilidade da vivenda en aluguer modificando a Lei de Arrendamentos Urbanos para que os municipios poidan delimitar os prezos do aluguer no caso de que existan “áreas de mercado tensionado”.

5. MENORES ESTRANXEIROS NON ACOMPAÑADOS

Os menores estranxeiros non acompañados atópanse en situación de desprotección cun sistema de acollida e integración que non protexe nin garante os dereitos destas persoas. Desde os propios sistemas para a determinación da idade, até a situación dos centros de acollida nos que viven e a situación de desamparo na que quedan estes mozos unha vez que alcanzan a maioría de idade, fai necesario unha reforma de todo o sistema que cumpra cos estándares internacionais de dereitos humanos. Pór no centro o interese superior do menor debe estar presente en todas as actuacións, tanto se están sós como acompañados.

Propostas:

  • Protexer aos nenos e nenas en postos fronteirizos e territorio. Garantir unha adecuada protección dos nenos e nenas en postos fronteirizos e territorio, evitando que sexan detidos, respectando o interese superior do menor. Establecer sistemas que garantan a determinación da idade de forma correcta aplicándose a doutrina do Tribunal Supremo nesta materia, de forma que impere o principio de protección de menores sobre a nacionalidade dos mesmos.
  • Axustar as obrigacións administrativas e os requisitos de proba para a renovación dos cartóns de residencia, á realidade dos mozos que saen do sistema de protección.
  • Modificar a Lei de estranxeiría para que o cartón de residencia autorícelles a traballar cando cumpran os 18 anos xa que moitos deles quedan en situación irregular ao non poder renovar a documentación por non poder demostrar os medios económicos que esixen.
Competencias - Clave, Novas

Competencias Clave 2019-2020

Vigo. 7 de outubro de 2019

Hoxe comezou a nosa 7 edición do curso de Competencias Clave para o acceso aos certificados de Profesionalidade e para a inclusión social das persoas inmigrantes, refuxiadas e outros colectivos en risco de exclusión.

Os datos básicos do curso son:

Inicio: 7 de outubro de 2019

Finalización: 22 de maio de 2020

Horarios: Luns, mércores e venres de 16:30 a 18:30

Lugar: UXT Vigo

Acollida, Dereitos Humanos, Migración, Novas

MIGRACIÓNS E CRISE HUMANITARIA NO MEDITERRÁNEO

Mércores 28 Agosto 2019

O incumprimento da obrigación dos estados europeos de protexer e respectar o dereito á vida das persoas migrantes e refuxiadas pon de manifesto a necesidade de políticas migratorias garantes dos dereitos humanos. As entidades asinantes reivindican unha gobernanza migratoria respectuosa cos dereitos humanos e que garanta a mobilidade humana. A Asociación Diversidades Acolle, como membro de Red Acoge, asina o seguinte comunicado.

A actual política migratoria dos países europeos e da propia Unión Europea ten como principal obxectivo o peche de fronteiras e o bloqueo á libre circulación de persoas. Ao mesmo tempo, a falta de alternativas a estas políticas migratorias obriga á entrada clandestina ao continente e, portanto, empuxa a miles de persoas a arriscar a súa vida nunha fronteira ou no mar. No primeiro semestre do ano 2019 máis de 800 persoas perderon a vida no Mediterráneo, a pesar de ser o de menor intentos de cruzalo nos últimos 3 anos, por tanto non hai unha crise de chegadas como se está a dicir, senón unha crise de mortes e omisión de socorro.

Son moitos os factores de expulsión que levan a unha persoa á decisión de deixar o seu país, todos relacionados coa pobreza, a desigualdade, a violencia, a discriminación, o cambio climático e a mala gobernanza. A resposta por parte dos Estados membros ás correntes migratorias foi, até agora, aumentar progresivamente os obstáculos á mobilidade con políticas de represión e disuasión que pon o foco na seguridade das fronteiras e non en dar trato humano aos migrantes e protexer os seus dereitos.

As actuais políticas migratorias dos países europeos son un claro exemplo ao ter como principais alicerces a militarización, a disuasión e a externalización do control das fronteiras. A eliminación de misións de procura e rescate de persoas no mar, a criminalización da solidariedade, o peche dos portos ás embarcacións que salvan vidas no mar, a brutalidade policial nas fronteiras, o pago de millóns de euros a países como Libia, Turquía ou Marrocos para que bloqueen nas súas fronteiras ás persoas migrantes forman parte desta táctica de ameaza directa para impedir que estas persoas cheguen aos países europeos.

Fronte ás operacións de salvamento e asistencia humanitaria como o Mare Nostrum, que en tan só 18 meses logrou rescatar a case 100.000 persoas migrantes, recuperar 499 corpos e deter a 728 traficantes; actualmente a UE prioriza a xestión e garda de fronteiras a través dunha moi limitada acción da axencia europea Frontex, aínda que a evolución do orzamento desta Axencia foi incrementándose nestes anos para centrarse na vixilancia das fronteiras, mentres que o orzamento para Salvamento Marítimo conxélase e mesmo se reduce. O rescate de persoas no mar é un labor imprescindible e resulta indigna a omisión ao socorro por parte da Unión Europea, deixando morrer por centos de persoas que tentan cruzar o Mediterráneo. Os Estados han de garantir a axuda a calquera persoa en perigo no mar, sen distinguir por razóns da nacionalidade, o status particular do individuo ou as circunstancias nas que se atopa.

Ante este grave incumprimento das obrigacións internacionais dos Estados con relación a proporcionar socorro e axuda humanitaria e a crise de gobernabilidade da UE, son as organizacións da sociedade civil as que salvan vidas. ONGs formadas por cidadáns e cidadás da Unión Europea que representan todo aquilo que motivou e ilusionou o proxecto europeo de unión nos seus inicios: dignidade humana, solidariedade e conciencia social e que agora nin a UE nin os gobernos dos seus países integrantes parecen lembrar nin practicar. Por iso, débese recoñecer o traballo encomiable e vital que fan. Con todo, a criminalización e persecución destas organizacións forma parte da táctica de disuasión seguida polos Estados, que pretenden poñer fin ás súas accións aducindo que o salvamento crea un factor de atracción, chegando a tipificar como delito esta acción. Unha UE na que non sexa básica a protección da vida de calquera ser humano é unha Unión Europea que non está pensada para as persoas e, por tanto, pon en perigo o concepto de dereitos sociais que proclamaba nos anos da súa fundación para todas e todos.

Como sinalou o Relator Especial de Nacións Unidas sobre os dereitos humanos dos migrantes “A imposición de limitacións á mobilidade é parte do problema e non da solución. A tráxica morte de migrantes en tránsito puxo clara e visiblemente de manifesto a continua ineficacia da xestión das fronteiras… A única solución é adoptar políticas migratorias ben xestionadas que faciliten a mobilidade das persoas migrantes e proporcionen aos Estados os controis de fronteiras que necesitan”.

As fronteiras internacionais non poden converterse en zonas de exclusión ou excepción das obrigacións dos dereitos humanos. Os Estados teñen dereito a exercer a súa xurisdición nas súas fronteiras internacionais, pero deben facelo conforme ás súas obrigacións nesta materia. Os Gobernos non cumpren a obrigación de protexer o dereito á vida de acordo co dereito internacional dos dereitos humanos e o dereito internacional humanitario, realizando violacións sistemáticas dos dereitos humanos nas súas fronteiras, pisando o dereito ao asilo, a protección de menores de idade e de vítimas de trata, e negando a cidadanía a millóns de persoas que son desposuídas dos seus dereitos polo feito de non ter a súa situación administrativa en regra.

Por todo iso, sen facer unha lectura limitada e a curto prazo, débese ter unha gobernanza migratoria respectuosa cos dereitos humanos das persoas e que garanta a mobilidade humana. Ante a dramática situación de miles de persoas que morren no mar, a Unión Europea non pode permanecer impasible e debe levar a cabo unha acción máis sólida, máis predicible e coordinada, con principios, valores e identidade.

As entidades asinantes, ante esta situación, que non se trata dun feito novo, e ao auxe e influencia do populismo xenófobo queremos apelar á responsabilidade e solidariedade dos Estados para que promovan unha política migratoria que protexa os dereitos humanos e liberdades fundamentais en materia de asistencia e acollida, que combata as causas reais das migracións e constrúa convivencia.

Entidades asinantes do comunicado:

  • AcciónEnRed Andalucía
  • Aculco Asociación Sociocultural y de Cooperación al Desarrollo
  • AESCO (América, España, Solidaridad y Cooperación).
  • AAHR No Borders (Asociación Humanitaria de Ayuda al Refugio)
  • Almería Acoge
  • AME Valencia
  • APDH (Asociación Pro Derechos Humanos de Andalucía)
  • ASAD (Asociación Solidaria Andaluza de Desarrollo)
  • Asamblea Feminista Unitaria Granada
  • ASCUA (Asociación Solidaria de Cooperantes Universitarios Andaluza)
  • ASNUCI (Asociación de Nuevos Ciudadanos por la Interculturalidad)
  • ASPA (Asociación Andaluza por la Solidaridad y la Paz)
  • Asociación AYUMEN de Ayuda al menor de Córdoba
  • Asociación de Venezolanos Amigos del Mundo (AVAM)
  • Asociación Marroquí para la Integración de los Inmigrantes
  • Asociación Primero Vivienda Granada
  • CIC-BATÁ
  • Colegio Profesional de Educadores/as Sociales Extremandura
  • Comité Oscar Romero de Cádiz
  • Comunidades Cristianas Populares de Andalucía
  • Comunidades Cristianas Populares de Granada
  • CONGRA (Coordinadora Granadina de ONGDs)
  • Consejo Andaluz de Colegios Profesionales de Trabajo Social
  • Coordinadora 12D En pie de Paz
  • Ecos do Sur
  • Emigrados Sin Fronteras
  • Entreculturas
  • Federación Andalucía Acoge
  • Federación de Asociaciones de Inmigrantes de Bizkaia Fedaib
  • Federación de SOS Racismo
  • Federación Red Acoge
  • Foro Galego de Inmigración
  • Fundación Centro Persona y Justicia
  • Fundación Cruz Blanca
  • Fundación Sevilla Acoge
  • Grupo Cristiano de Acción y Reflexión de Cádiz
  • Irídia, Centro por la Defensa de los Derechos Humanos
  • Itaka Escolapios
  • Jóvenes pensionistas
  • Las organizaciones sociales de redes Interculturales
  • Madre Coraje
  • Mujeres del Mundo Cádiz Conil
  • Munduko Emakumeak Mujeres del Mundo Babel
  • Ojos del Sur
  • Ongi Etorri Errefuxiatuak Bizkaia
  • Oxfam Intermón Granada
  • Plataforma Ciudadana Zona Norte de Granada.
  • Plataforma metropolitana de Granada para la defensa de las pensiones públicas
  • PROEMAID (Asociación Professional Emergency Aid)
  • Provivienda
  • Proyecto Iusmigrante
  • PSICABIS (Asociación Psicología para el cambio y el bienestar social)
  • Red de Acogida del Puerto
  • Red de Economía Alternativa y Solidaria de la región de Murcia.
  • Red Educativa El Varco del Exilio
  • ​Red Española de Inmigración y Ayuda al Refugiado
  • Red Granadina por el Refugio y la Acogida (Redgra)
  • Red Interlavapiés
  • Salud Entre Culturas
  • Semillas de Esperanza
  • Senderos de Maíz
  • Servicio Jesuita a Migrantes (SJM)
  • Sindicato de Periodistas de Andalucía
  • Unión Provincial de CCOO-Granada
  • Unión Provincial UGT Granada
  • Vejer Sin Fronteras
Dereitos Humanos, Inclusión, Novas

Un ano despois do Real Decreto-Lei 7/2018

A Asociación Diversidades Acolle, como membro da federación Red Acoge, participa activamente en REDER para mellorar o acceso á saúde da poboación inmigrante. Co gallo do aniversario do Real Decreto-Lei 7/2018 consideramos oportuno compartir este manifesto:

31/07/2019. – Hoxe cúmprese xusto un ano desde a entrada en vigor do Real Decreto-Lei 7/2018 de 27 de xullo, sobre acceso universal ao Sistema Nacional de Saúde. Tras máis de seis anos de loita contra a exclusión sanitaria, inxusta e inxustificada, as organizacións da sociedade civil demos a benvida ao anuncio da entón Ministra Carmen Montón de recuperar o dereito á saúde como núcleo esencial do sistema sanitario e garantir este dereito a todas as persoas para que ninguén quede atrás. Lamentablemente, a realidade 365 días despois dista moito de parecerse a aquela declaración de intencións.

Desde o mesmo momento en que o Ministerio nos trasladou o primeiro borrador do novo Real Decreto-Lei, as organizacións hoxe aquí presentes alertamos que o texto era excesivamente ambiguo, non abordaba algunha das situacións de exclusión máis graves e mesmo abría a porta á desprotección das persoas en situación de maior vulnerabilidade. Por desgraza, as nosas advertencias caeron en saco roto, e o Goberno optou por aprobar unha lexislación insuficiente que non serviu para derrubar o muro da exclusión sanitaria. Hoxe, un ano despois estamos aquí para facer visible e denunciar que en España segue vulnerándose o dereito á saúde de moitas persoas.

Estamos ante a evidencia dunha situación de vulneración do dereito á saúde que aínda non foi resolta. Desde a entrada en vigor do RDL 7/2018, tivemos constancia polo menos de 1.358 casos entre os que se contan 55 mulleres embarazadas; 116 menores de idade, 44 solicitantes de asilo, 85 facturacións en urxencias, 35 persoas reagrupadas ou 626 persoas que non puideron ver recoñecido o seu dereito como consecuencia das barreiras administrativas existentes. Así mesmo, e como resultado destas exclusións, non foron debidamente atendidas enfermidades tan graves como 23 casos de cancro, 22 casos de enfermidades cardiovasculares, 24 casos de diabetes, 21 casos de hipertensión, 12 casos de VIH ou 14 casos de saúde mental grave. As cifras resultan elocuentes: non se trata de casos illados, senón dunha profunda falla do sistema que urxe corrixir.

As organizacións lamentamos que desde o Ministerio se ignoraron repetidamente as suxestións e recomendacións que de forma reiterada trasladamos desde a sociedade civil. Como consecuencia, miles de persoas seguen sen poder acceder aos servizos básicos de saúde, e por tanto seguen sufrindo exclusión sanitaria no noso país. Por iso, debemos lembrar unha vez máis ao Goberno os compromisos adquiridos en virtude dos acordos internacionais sobre Dereitos Humanos, en particular as Recomendacións emitidas polo Comité de Dereitos Económicos Sociais e Culturais ao Goberno español en abril de 2018 que instan a adoptar as medidas necesarias para que as persoas migrantes teñan acceso aos servizos de saúde sen discriminación algunha.

É por tanto urxente e necesaria unha regulación integral e garantista, que sitúe no centro o dereito á saúde, e garanta o acceso ao sistema sanitario con cargo a fondos públicos e en condición de igualdade a todas as persoas que viven en España, sen distinción de ningún tipo. Só así poderemos chamar ao noso Sistema Nacional de Saúde universal, facendo realidade a intención manifestada polo Ministerio hai un ano. É hora de derrubar o muro da exclusión sanitaria dunha vez por todas.

Dereitos Humanos, Novas

Día Internacional contra a Trata

Red Acoge

No Día Internacional contra a trata de persoas desde Red Acoge condenamos enerxicamente a explotación con fins de lucro que sofren millóns de persoas en todo o mundo e que constitúe un delito e unha grave ameaza para a dignidade e a integridade física das persoas. Denunciamos a persistencia e aumento desta grave vulneración de dereitos e a indefensión na que se atopan as vítimas.

Homes, mulleres, nenos e nenas poden ser obxecto de trata para fins moi diversos, como a explotación sexual e o traballo forzado. Tamén se detectou no Estado español vítimas de trata captadas con obxecto de exercer a mendicidade someterse a matrimonios forzados ou traballar para a industria da pornografía. A discriminación e a vulneración dos dereitos humanos son causa e efecto deste grave delito.

As persoas vítimas de trata permanecen ocultas e atemorizadas durante anos, sometidas a explotación de todo tipo, entre elas laboral e sexual por medo e falta de resposta dos poderes públicos en canto á protección e garantía dos seus dereitos. 

Os esforzos en perseguir este delito ven a miúdo invalidados cando os países restrinxen as vías legais e seguras de entrada ao seu territorio, o que provoca que as vítimas non poidan escapar dos seus captadores, que ademais se benefician de políticas migratorias “fortaleza” para ocultar as súas prácticas.

No caso do Estado español preocúpanos especialmente:

  • O sistemático incumprimento do principio de non devolución que impide identificar a vítimas de trata e expulsalas sen que se lles ofreza a protección á que teñen dereito.
  • Que o dereito de asilo non sexa nun mecanismo de defensa para as vítimas de trata. Unha vítima de trata ten dereito a recibir protección internacional (asilo ou protección subsidiaria) se existe risco de persecución ou danos graves no caso de que volva ao país de orixe.
  • A falta de recursos suficientes para atender ás vítimas, e que existan mecanismos de protección axeitados para  aquelas que non se atreven a denunciar, ou cuxa denuncia non consegue deter explotadores, que as deixa dobremente desprotexidas e sen opcións para renovar as súas vidas.
  • A ausencia dunha lei que contemple as diferentes modalidades de explotación existentes provocando que as vítimas de trata en xeral non conten cunha verdadeira protección, limitándose no caso das extracomunitarias á obtención da documentación de residencia.
  • A tendencia por parte das autoridades a desincentivar a aquelas vítimas de trata a que soliciten o acceso a protección internacional cando deberían ser documentadas como refuxiadas.

Ante esta grave situación de desprotección, no Día Internacional contra a trata de persoas lembramos aos poderes públicos españois que teñen a obrigación de protexer e apoiar ás vítimas de trata e dar unha resposta eficaz a través da xustiza penal que poña fin á impunidade dos traficantes, para o que esiximos:

  • Unha lei integral contra a trata e un plan de loita contra a explotación laboral, que contemple as diferentes modalidades de explotación existentes como instrumentos eficaces.
  • Aumentar os recursos para identificar e asistir ás vítimas, mellorar as accións do sistema xudicial, a protección de testemuñas para as vítimas e seguir mellorando a capacitación da policía para que sexan capaces de identificalas dunha maneira adecuada e eficaz.
  • Pór fin a todas as prácticas que non garantir o principio de non devolución como as devolucións sumarias e exprés en Ceuta e Melilla.

Lembramos que o Estado español ten a obriga de respectar, protexer e garantir os dereitos das vítimas de trata prestando asistencia humanitaria, xurídica e financeira e de intensificar a cooperación internacional para combater e poñer fin a este grave delito.

Dereitos Humanos, Migración, Novas, Refuxiadas

Mediterráneo: Fronte á guerra contra as persoas migrantes, a solidariedade non cederá máis!

Martes 2 Xullo 2019

Denunciamos as políticas dos países europeos que bloquean o acceso á prestación de asistencia humanitaria e ao rescate de persoas no mar e criminalizan ás persoas que defenden o dereito á vida.

Tras 17 días de espera na mar, e tras obter como única resposta os continuos ataques nos medios de comunicación por parte do Ministro de interior italiano Matteo Salvini e o silencio dos estados europeos, Carola Rackete, capitá do SeaWatch 3, a noite do 28 de xuño de 2019, decidiu desafiar a prohibición de atracar no porto da illa de Lampedusa.

O seu obxectivo; salvar a vida de 40 persoas.

En lugar da alegría e o apoio por conseguir este obxectivo, ao entrar en porto o sábado, tivo que sortear o bloqueo dun barco da Mariña italiana que bloqueaba o acceso a porto seguro. Non só iso; á súa entrada, as persoas migrantes e refuxiadas foron desembarcadas e colocadas no “hotspot” da illa. A capitá arrestada e posta a disposición xudicial, pode ser acusada de “axuda á entrada irregular” ou “resistencia ou violencia contra un buque de guerra”, delitos que poden levar 15 anos de prisión e 50,000 euros de multa

 A teatralización e dramatización desta operación de rescate, orquestrada por Matteo Salvini, permítelle apoiar o seu decreto de lei “seguridade bis”, que entrou en vigor o 15 de xuño de 2019 (antes da súa aprobación no parlamento italiano). Un decreto que ten como único obxectivo reforzar a criminalización das migracións e a solidariedade, penalizando aos capitáns de buques e armadores que contraveñan a prohibición de entrada en augas territoriais italianas. Todo iso a pesar de que esta prohibición é contraria aos convenios internacionais ratificados por Italia, que establecen a obrigación de atracar nun lugar seguro para as persoas rescatadas no mar.

 Ante esta vergoñosa situación, a resposta de Europa foi  un silencio enxordecedor durante varios días, que foi roto polo compromiso de Francia, Alemaña, Portugal, Luxemburgo e Finlandia para “distribuír” aos sobreviventes. Un paradoxo nun territorio que aínda tendo 500 millóns de habitantes, necesita de “intercambios diplomáticos intensos” para recoñecer os dereitos fundamentais a 40 persoas.

 As consecuencias da ausencia de resposta engádese á falta de asunción de responsabilidades no rescate por parte dos estados europeos, a cal contribúe ao aumento da taxa de mortalidade no Mediterráneo e tamén ao aumentando a violencia contra as persoas migrantes varadas alén do Mediterráneo, nos países nos que a UE apoia a súa política migratoria, incluída unha Libia en guerra.

 A  ONG que operan o rescate no mar son a resposta cidadá que está a pór luz sobre as fronteiras de Europa, sendo o único freo a esta política de externalización e por isto están a ser atacadas. 

Unha resposta cidadá de mobilización desconforme con estas políticas mortais, que centra a súa mirada no apoio ás persoas migrantes e no recoñecemento de dereitos e pon o foco no feito de que a violencia destas políticas ao longo de 30 anos está a alimentar alimentado ideas racistas e sexistas, como o demostran os lamentables insultos misóxinos contra a capitá Rackete por parte de políticos e moitos cidadáns anónimos.

 No lado positivo, a resposta da cidadanía en Lampedusa, Roma e en moitos máis lugares; varios deputados permaneceron a bordo do SeaWatch3 ata que todos puideron desembarcar; cidadáns e cidadás da illa encerráronse máis dunha semana pedindo que os exiliados sexan desembarcados; lanzáronse convocatorias de mobilización en varias cidades italianas?

Estas mobilizacións non se deteñen en Italia, é o mundo enteiro o que vén do apoio!

Por todo iso, 17 países de Oriente Medio, África e Europa, desde a rede Migreurop solidarizámonos coas persoas migrantes e refuxiadas, con toda a tripulación do Sexa Watch 3, así como con todas as demais persoas que foron criminalizadas polos seus actos de solidariedade nos últimos anos, xa sexan membros de ONG ou pescadores das beiras do sur do mediterráneo.

Sabemos que se a solidariedade é atacada violentamente hoxe, é porque se erixe como un último baluarte contra a guerra contra os migrantes liderados polos estados. A coraxe de Carola Rackete tantas outras activistas menos coñecidas, demostra que solidariedade está lonxe de ser acalada.

Polo dereito á libre circulación de todas as persoas!

Migreurop